مقایسه تأثیر چهار هفته تمرین مقاومتی و هوازی بر فاکتورهای انعقادی و فیبرینولتیکی در مردان سالمند غیرفعال

مقدمه تغییرات و عدم تعادل در سیستم هموستاز یکی از علل اصلی حملات قلبی است. اطلاعات متناقضی درباره تأثیر انواع تمرین ورزشی بر این عوامل وجود دارد. از این­رو هدف پژوهش حاضر مقایسه تأثیر 4 هفته تمرین مقاومتی و هوازی بر فاکتورهای انعقادی و فیبرینولتیکی در مردان سالمند غیر فعال می­باشد.        روش­ کار این مطالعه توصیفی به صورت نیمه تجربی و با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون است که از خرداد ماه 1390 تا تیرماه 1390 در شهر ساری انجام شد. 30 نفر از افراد سالمند (سن 66/2±73/63 سال) به طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند: گروه هوازی (تعداد=10 نفر)، مقاومتی (تعداد=10 نفر) و کنترل (تعداد=10 نفر). گروه هوازی و مقاومتی به ترتیب در یک برنامه تمرین هوازی و مقاومتی (3 روز در هفته، برای 4 هفته) شرکت کردند. وزن بدن، شاخص توده بدن و سطوح عوامل انعقادی فیبرینوژن، pt، ptt وتعداد پلاکت­ها و همچنین عامل فیبرینولیتیکd-dimer  اندازه­گیری گردید. محاسبه  و تجزیه و تحلیل اطلاعات با نرم افزار spss و آزمون های تی، کولموگروف، اسمیرنوف، آنوا و lsd انجام شد. نتایج 4 هفته تمرین هوازی در افراد سالمند به­طور معناداری سطوح عوامل انعقادی فیبرینوژن، pt، ptt وتعداد پلاکت­ها را کاهش داد، از طرفی موجب افزایش عامل فیبرینولیتیک d-dimer شد. همچنین متعاقب 4 هفته تمرین مقاومتی نیز عوامل انعقادی فیبرینوژن، pt، ptt و تعداد پلاکت­ها کاهش یافت ولیکن عامل فیبرینولیتیکd-dimer   افزایش نشان داد. همچنین تأثیر تمرین مقاومتی بر عوامل انعقادی pt، ptt ، تعداد پلاکت­ها و عامل فیبرینولیتیک d-dimer بیشتر از تمرین هوازی بود، اما تأثیر تمرین هوازی بر فاکتور انعقادی فیبرینوژن بیشتر از تمرین مقاومتی بود. نتیجه­گیری پژوهش حاضر حاکی از آن است که پرداختن به فعالیت­های هوازی و مقاومتی برای مقابله با عوارض تهدید­کننده سیستم هموستاز و فرآیند پیری بسیار مفید باشد.